Zijn de opstandige boeren en de klimaatplakkers niet twee kanten van dezelfde medaille?
Ik worstel met deze vraag omdat ik de zorgen van de beide partijen goed begrijp en ze daarom beide serieus neem.
Ik vind het een zegen dat we in een bescheiden welvaart mogen leven. Ik heb teveel mensen gezien in bittere armoede , dat is de hel op aarde waar alleen de wetten van de sterkste heersen.
Het is ook mijn grote zorg dat de delta’s en het laagland overstromen door regenval die de mensheid waarschijnlijk nooit eerder meegemaakt heeft, dit is gerelateerd aan klimaatverandering. Ook hier worden arme mens het eerste geraakt.
Ik las het Zonnelied van (de Heilige) Franciscus.
In het lied dankt of prijst Franciscus God voor; broeder zon, zuster maan en sterren, zuster moeder aarde , broeder wind, zuster water enz.
Het gaat over puur natuur.
De klimaatactivisten en de boeren zullen mijn inziens dit lied met overtuiging kunnen zingen.
Maar toch denk ik dat ze meer lijken meer op Baälpriesters dan op Fransciscaanse broeders of -zusters.
Zowel de boeren als de activisten moeten namelijk op de top van de Karmel om het altaar dansen zodat iedereen hun goed kan zien en dan zal Baäl het vuur onsteken en het volk zal luisteren.
Met andere woorden men streeft naar naakte macht onder de vorm van een verheven ideaal of een economische noodzakelijkheid.
De tragiek is dat Baäl niet zal luisteren zodat men des te luider gaan roepen en zich ( ik denk eerder de ander) tot bloedens toe gaan snijden.
Bloedstorting ( wat een oud woord) is niet aan de mens. Het is gerelateerd aan een ideaal van macht, machochisme, vruchtbaarheid enz. Wie me niet gelooft lees eens het boek van briljante schrijver René Girard: Things Hidden Since the Foundation of the World.
Een andere vergeten schrijver K.H. Miskotte schreef in het donkerste oorlogsjaar 1944: “ als we in verwarring wordt gebracht door dwazen is dat niet zo erg. De harde nuchterheid is eerder zorgelijker, de zogenaamde realiteitszin van de onverschillige.
Bijbelse waakzaamheid is een bedwongen hartstocht zoals van een huismoeder die in de haar grootst mogelijk nood en drukkende misère een jubelend lied zingt in de nacht, ze is troubadour van God.
Als de ziel niet brandt dan is het geestesleven dood.
Deze moeder zal de Baalpriesters en hun extase wel vreselijk vinden maar ze vind het ook niet gek. Ze weet zelf al te goed dat we alle schepselen zijn die de weg naar de Heiland moeten leren kennen”
Franciscus Zonnelied begint zijn lied in de geest van Elia’s gebed:
Allerhoogste, almachtige, goede Heer,
van U zijn de lof, de roem, de eer en alle zegen.
Nu wachten we op het vuur uit de hemel om ons hart in brand te zetten.
Dan streven niet naar macht maar hebben we geloof.